درمان زخم
مراحل درمان:
سه مرحله اصلی برای درمان زخم وجود دارد.
قرمزی:
التهاب، که اولین پاسخ بدن شما به آسیب است، اغلب باعث قرمزی می شود. همانطور که زخم شما متورم می شود، پر از سلول ها و آنتی بادی ها پمپاژ می شود – تلاش بدن شما برای دفع عفونت.
بازسازی:
وقتی قرمزی و التهاب فروکش کرد، بافت زخم شروع به بازسازی خود می کند. سلول های آسیب دیده با سلول های جدید و سالم جایگزین می شوند. در حالت ایده آل، ناحیه نقاهت به رنگ قرمز یا صورتی روشن تبدیل می شود که نشان دهنده جریان خون کافی است.
هنگامی که یک زخم به طور کامل بسته می شود، ناحیه هنوز تا حدودی شکننده شروع به تقویت و گاهی اوقات زخم می کند. با بازیابی عملکرد، فعالیت سلولی کند می شود.
تمیز و مرطوب نگه داشتن زخم برای بهبود مناسب حیاتی وکمک به درمان زخم است. استفاده از آب و صابون ملایم قبل از استفاده از پماد آنتی بیوتیک یا ژل و پوشاندن با باند یا پانسمان اغلب برای ایجاد محیط لازم برای ترمیم زخم کافی است زخم بعد از جراحی و برای بهبود در درمان زخم است.
با هر زخمی، مهم است که مراقب علائم عفونت باشید، که ممکن است شامل موارد زیر باشد:
- زهکشی زرد، سبز
- افزایش درد
- احساس گرما در اطراف زخم
- تب
- رگه های قرمز در نزدیکی ناحیه آسیب دیده
عوامل خطر برای زخم های مشکل ساز:
گاهی اوقات زخم ها می توانند مشکل ساز شوند. عوامل متعددی می توانند روند بهبود زخم را به تأخیر بیندازند و برخی از افراد – اغلب آنهایی که مشکلات سلامتی دیگری دارند – بیشتر از دیگران در معرض خطر زخم های مزمن هستند. برخی از عوامل خطر ممکن است عبارتند از:
- زخم دیابت
- زخم چاقی
- سوء تغذیه
- بیماری مزمن وریدی
- زخم بستر
- بی تحرکی
- مشکلات گردش خون
- زخم اسکار زخم بعد از جراحی
- استفاده از برخی داروها مانند آسپرین، ایبوپروفن، داروهای ضد انعقاد و سرکوب کننده های ایمنی
- پرتو درمانی
اگر به نظر می رسد که زخم شما از سه مرحله التیام پیروی نمی کند، ممکن است زمان آن فرا رسیده باشد که به دنبال کمک باشید.
توجه به این نکته ضروری است: بدن اغلب شروع به خاموش کردن روند بهبود زخم هایی می کند که برای ۳۰ تا ۶۰ روز بهبود نیافته اند. پس از حدود یک ماه، مواد شیمیایی و سلول‌هایی که معمولاً در زخم‌هایی که به درستی بهبود می یابند، در ناحیه آسیب دیده شروع به کاهش می کنند و بهبود را دشوارتر می کنند.
مراقبت از زخم در متدیست:
متخصصان مراقبت از زخم و درمان زخم هر هفته ده‌ها بیمار را با انواع مختلف زخم ملاقات می کنند. برخی زخم های نسبتاً جدیدی دارند، در حالی که برخی دیگر هفته‌ها، ماه‌ها و گاهی سال‌ها بدون موفقیت با زخم‌های خود می جنگند. برای بیمارانی که با این نوع صدمات سر و کار دارند می تواند طاقت فرسا و دردناک باشد. ما انواع زیادی از زخم ها را درمان می کنیم از جمله:
- زخم های مزمن
- زخم های فشاری
- زخم های دیابتی
- برش های جراحی و درمان زخم جراحی آهسته یا غیر قابل التیام زخم اسکار
- زخم های ناشی از آسیب تروماتیک زخم تروما
- زخم های ناشی از اختلالات عروقی
- زخم های نارسایی شریانی
- زخم سوختگی
- درمان زخم بستر
- درمان زخم اسکار
مهم نیست که چه نوع زخم یا وضعیتی را درمان می کنیم، هدف ما بهبود کیفیت زندگی بیمار است. ما می خواهیم آنها به سرعت و به طور کامل بهبود یابند.
هر زخم و موقعیتی متفاوت است. به همین دلیل است که ما از فرآیندهای شخصی سازی شده و مبتنی بر شواهد برای ارائه درمان زخم و مراقبت تخصصی استفاده می کنیم.
برنامه درمانی فردی بیمار ممکن است شامل موارد زیر باشد:
- دبریدمان (برداشتن بافت های آسیب دیده)
- آموزش دیابت
- ارزیابی آزمایشگاهی
- اکسیژن درمانی هیپرباریک (HBOT)
- مدیریت بیماری های عفونی
- مدیریت تغذیه
- مدیریت درد
- فیزیوتراپی
- رادیولوژی
- ارزیابی عروقی
اطلاعات بیشتر در مورد اکسیژن درمانی هیپرباریک:
یکی از پرکاربردترین انواع درمان زخم های مزمن، اکسیژن درمانی هایپرباریک (HBOT) است. این شامل استنشاق و استفاده از اکسیژن خالص است، اغلب در حالی که در یک محفظه کوچک لوله مانند دراز کشیده اید.
با تنفس و قرار دادن زخم ها در معرض چیزی جز اکسیژن تحت فشار، مولکول های اکسیژن بیشتری را می توان به داخل خون پمپ کرد و سپس به مناطقی که جریان خون ممکن است کافی نباشد، رساند. با گذشت زمان، این نوع درمان رشد رگ های خونی جدید را تحریک می کند که سپس جایگزین رگ های آسیب دیده می شود.
در حالی که اکثر زخم ها به حدود ۳۰ درمان هایپرباریک پاسخ می دهند، سایر زخم ها ممکن است به بیش از ۶۰ مورد نیاز داشته باشند.
شرایط رایجی که از این درمان سود می برند عبارتند از:
- زخم های دیابتی شدید که دیر التیام می یابند
- بافت آسیب دیده به دلیل پرتودرمانی
- عفونت های خاص پوست یا استخوان
- پیوندهای پوستی مشکل دار
- آسیب های له شدگی و شرایط ایسکمیک حاد
